مقدمه و هدف: هدف پژوهش حاضر توصیف نیمرخ پیکری (ترکیب بدنی، تیپ بدنی) و فیزیولوژیکی رویینگ‌کاران نخبه زن و مرد ایرانی و مقایسه با چند کشور دیگر بود که در راستای کمک به فرآیند استعدادیابی در کشور و بررسی وضعیت ملی ­پوشان ایرانی انجام شد. به همین منظور 25 قایقران سبک وزن و سنگین وزن تیم ملی ایران (18 نفر آقایان و 7 نفر بانوان) اعزامی به مسابقات آسیایی گوانجو 2010 مورد ارزیابی قرار گرفتند.
روش‌شناسی: نیمرخ پیکری بر اساس دستورالعمل ایساک شامل قد، وزن، پنج نقطه محیط اندام، دو پهنای استخوان بازو و ران به اضافه قد نشسته و طول دو دست بود. متغییرهای ترکیب بدنی شامل وزن، درصد چربی و BMI بوده و متغییرهای فیزیولوژیکی هوازی(HRVO_2max, P_max, Vo_2max) و بی­ هوازی (حداکثر توان نسبی و مطلق بالاتنه و پایین تنه) نیز اندازه­ گیری شد. از آمار توصیفی به منظور توصیف داده­ های پژوهش استفاده شد.
یافته­ ها: نتایج پژوهش نشان داد که در تمام ویژگی­های پیکرسنجی، تیپ بدنی، شاخص های فیزیولوژیکی بین گروه مردان و زنان سبک و سنگین وزن اختلاف معناداری وجود داشت(0.05/≥P) و تنها در شاخصHRVO_2max  در گروه سنگین وزن اختلاف معنادار نبود.                
بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس پژوهش حاضر مشاهده شد که ملی ­پوشان ایرانی به لحاظ پیکری نسبت به فیزیولوژیکی در جایگاه مناسب‌تری قرار دارند، هرچند که در شاخص­ های فیزیولوژیکی هم در مقایسه با سایر پژوهش­ ها در خارج کشور در وضعیت مطلوبی قرار دارند، به نظر می­ رسد با بهبود و تغییر در کمیت و کیفیت برنامه ­های تمرینی ملی­ پوشان می‌توان به هرچه بیشتر شدن تعداد مدال‌های جهانی کمک کرد، زیرا نشان داده شده که ملی پوشان به لحاظ ویژگی­ های پیکری و فیزیولوژیکی در جایگاه مناسبی قرار دارند. لذا بهبود کیفیت تمرین باعث افزایش تاثیر قابلیت‌های جسمانی مناسب ورزشکاران در بهبود رکوردهای قایقرانان خواهد شد.