ژئومورفولوژی یکی از شاخه‎های مهم جغرافیای طبیعی است که به مطالعه فرم ها و فرایندهای( ناهمواری ها) سطح زمین با هدف کمک به بهبود حیات انسان می‌پردازد. این علم یک دید بسیار ظریف از مورفولوژی زمین به متخصص می دهد تا بتواند با توجه به فضایی که در آن قرار دارد، مسائلی که در ارتباط با این علم هست را بشناسد، برنامه ریزی کرده و به رفع مشکل بپردازد. این شاخه از دانش جغرافیا در مسیر زمان شاهد رشد و شکوفایی گسترده ای بوده و تغییراتی را در طی دوره های زمانی مختلف به خود دیده است و باتوجه به اینکه  توانمندی ها و کاربردهای آن بسیار زیاد بوده در نهایت در گستره جهانی موجب توسعه این دانش در بسیاری از جهات شده است، اما به نظر می رسد در ایران دارای عملکرد مطلوب یا بسیارخوبی نبوده است. هرچند تلاشهای بسیار زیادی توسط متخصصان و اساتید این دانش صورت گرفته است اما به تناسب کاربردها و توان‎های آن رشد شایسته‎ای نیافته است. این پژوهش با استفاده از زوش‎های توصیفی– تحلیلی و بهره گیری از تکنیک‎های مشاهده و مصاحبه همراه با بهره گیری از مطالعات کتابخانه‎ای و اسنادی  با هدف بررسی توانمندی‎های دانش ژئومورفولوژی و علل عملکرد ضعیف آن در ایران گردآوری شده است. پیشنهاد می شود اساتید، محققین و متخصصین عزیز به دیده تعصب به آن ننگریسته و ضمن درک واقعیت‎های موجود به فکر چاره جویی و تعیین راهبردهای لازم در جهت تقویت این دانش بر آیند. امید می رود این پژوهش منبع مفیدی برای آگاهی دانشجویان ومحققین ژئومورفولوژی از توانهای آن شده و نقطه عطفی برای دستیابی به جایگاه شایسته آن شود.